Arrivée et ma rentrée

'How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.' - Winnie the Pooh 

Het is raar, maar deze blog schrijf ik toch echt vanuit Frankrijk.

5 september ben ik dan toch echt vertrokken. Om zes uur 's ochtends reden we met twee auto's richting Schiphol. Ja, met twee auto's. Mijn vriendinnen zouden me uitkomen zwaaien op Schiphol, maar toen belde Eline mij iets voor zessen dat de treinen niet reden vanwege een storing. Dit was de druppel die de emmer overliet lopen, ik was de hele ochtend al gespannen en dan kwam dit er ook nog bij... Gelukkig hakte papa de knoop door en besloten we om de meiden op te halen op Deventer Centraal, dus gelukkig konden ze me nog uitzwaaien!

Half negen, om half negen moest ik dan toch echt richting de gate. Het afscheid nemen was minder zwaar dan ik verwacht had. Natuurlijk heb ik wel gehuild bij het afscheid nemen, maar ik had echt verwacht dat ik zou huilen en dan niet meer zou kunnen stoppen.

Rond elf uur was ik alweer in Parijs. Vrijwillegers van AFS Vivre Sans Frontière wachtte me daarop. Ik werd naar een groep andere AFS'ers gebracht en die bleken Duits te zijn. In plaats van Frans te praten, praten ik nu Duits of Engels haha. Met een bus werden we naar een hostel gebracht voor internationale dingen. Daar was al een groep van 50 AFS'ers uit de VS. 

Deze dag was eigenlijk een loze dag. De hele dag kwamen er mensen aan en heb heel veel mensen ontmoet, maar ik weet van bijna niemand meer de naam, oepsie.. 

's Avonds ontmoette ik een paar Belgen, wat was ik blij dat ik hun ontmoette! Eindelijk kon ik weer even Nederlands praten na een hele dag Engels/Duits/Frans te hebben gepraat. Een vreemde taal praten is vermoeiender dan je denkt.

In het hostel moesten we kamers delen. Ik deelde mijn kamer met een Japans meisje en een meisje uit Finland. Wat bleek toen, het meisje uit Finland woont in dezelfde plaats en gaat naar dezelfde school! Dat was wel leuk om te horen! Dan heb je in ieder geval elkaar nog als er iets gebeurd :)

Zaterdagochtend werden we in groepjes opgedeeld en ging de helft activiteiten doen en de andere helft naar Parijs. Ik was groepje 29 met de Belgen erbij en ook nog wat Spanjaarden. Tijdens de activiteiten gingen we o.a. praten over onze verwachtingen en angsten. De uitkomsten hiervan bleek bij iedereen ongeveer hetzelfde te zijn. Zo had iedereen als verwachting 'nieuwe vrienden maken'  en als angst 'heimwee krijgen' . Dit gelde ook voor mij.

's Middags was het mijn beurt om naar Parijs te gaan. We werden bij de Eifeltoren afgezet en onder de Eifeltoren gingen we een 'energizer' doen. Het voelde echt alsof ik op kamp was toen we dat deden haha. Het was in ieder geval interessant voor de mensen, want er bleven genoeg mensen kijken en foto's maken.

Zondag de dag dat ik eindelijk mijn gastfamilie zou ontmoeten was aangebroken! Om 06.15 ging de wekker, alweer veel te vroeg.. Met de mensen van mijn Chapter (= het gebied waaronder je behoort, ik hoor onder Maine) vertrokken we met de trein. Eerst Le Mans, dan Angers en tot slot Nantes. Gelukkig hoorde ik bij de eerste stop en hoefde ik niet lang meer in spanning te wachten! 

Op het station in Le Mans stond me gastgezin. Als eerste zag ik mijn gastvader, Mickaël, en toen zag ik Lilou. Ze had een bordje vast met 'Bienvenue Annick' , het was heel lief! 

Het was nog drie kwartier rijden met de auto vanaf Le Mans naar mijn huis in Sablé. Het huis is klein, zeker in verhouding tot mijn eigen huis hahah. Maar het is prima en het heeft alles wat het nodig heeft! Maar het belangrijkste is dat mijn gastgezin aardig is en dat zijn ze zeker!

Mijn gastgezin is heel lief, aardig, openhartig en behulpzaam. Ik voel nu al een soort van steun en dat vind ik fijn om te voelen. 

Zondagmiddag zijn we naar een bric à brac (rommelmarkt) gegaan. Daar hebben we een krab-paal voor een kat gekocht, want op 30 september krijgen we een katje hier in huis. Daarna hebben we een duik genomen in hun opplaasbare zwembad. Het is hier namelijk al de hele week zo tussen de 25-30 graden overdag! Mij hoor je hierover niet klagen hoor! 's Avonds hebben we McDo (McDonalds maar dan hoe ze het hier zeggen) gegeten. Daarna ben ik eigenlijk direct naar bed gegaan, alles is heel erg vermoeiend, dus ik heb mijn slaap hard nodig! 

Maandag, mijn eerste dag op een Franse school (Lycée Colbert de Torcy), 'La rentrée' zo word het hier genoemd. Andreas, mijn oudere gastbroer, bracht me naar school en hielp me met alles. Ik ben geplaats in 1ère ES2. ES is zeg maar het vakkenpakket wat ik volg, in Nederland ook wel bekend als EM. Ik volg geschiedenis en aardrijkskunde, Frans, Duits, Engels, economie en sociologie, wiskunde, gym en dan nog typisch franse vakken, maar die heb ik nog niet gehad. Van maandag tot woensdag begin ik om 08.30 en ben ik klaar om 17.05 !!! Op donderdag en vrijdag kan ik gelukkig een beetje uitslapen want dan hoef ik pas om 09.30 en om 10.37 te beginnen, maar helaas ben ik dan pas uit om 17.05...

Mijn klas is heel aardig en iedereen helpt me. In mijn klas zit ook een andere exchange student, zij komt uit de VS. Ik denk dat de gemiddelde leeftijd van de klas wel zestien is. Er zijn ook wel even veel jongens als meisjes in de klas. 

Mijn eerste les was Duits dat ging prima, ik kon prima meekomen en denk dat ik in ieder geval beter Duits spreek dan de rest van me klas. Maar daarna had ik geschiedenis... nou ik heb er 0,0% van begrepen. Tijdens de lessen snap ik er niks van wat er wordt gezegd, het is allemaal chinees voor mij (om het te vergroten). Ook zijn de lessen heel erg saai en duren langer dan in Nederland. Tijdens de lessen is het zo dat je de hele tijd stil moet zijn en opschrijven wat de leraar zegt. De leraren gebruiken ook geen leuke powerpoint ofzoiets... 

Ook de lange schooldagen zijn heel erg wennen en ze zijn ook vermoeiend. Maar tussen de middag krijg ik wel warm eten op school in de kantine en dat bevalt me wel :)

Omdat ik nog niet zo goed kan communiceren in het Frans, gaat vrienden maken moeilijk. Dat vind ik wel heel erg jammer, maar ik denk dat dat vanzelf uiteindelijk wel gaat komen. En ik kan natuurlijk ook niet verwachten dat ik na de eerste drie schooldagen al dikke vrienden heb gemaakt hier haha.

Ik denk dat het dit wel is voor zover. Het is een lange blog geworden, maar ik hoop jullie allemaal weer een beetje bijgepraat te hebben hoe het met me gaat!

Liefs en à bientôt,

Annick

PS. Speciaal voor jou Eline de vertaling van de titel: Aankomst en mijn eerste schooldag ;)